زن و ماه

روي خــــــود ديد در آينـــــه زن زيبـــــايي
مهوشي لاله رخــــي ، ســـــرو سهي بالايي

مست و مغرورشد از جـــلوه زيبايي خـويش
گشت مفتـــــون دل آرايي و رعنايي خـويش

لحظه اي چند چــــو در آينـــــه او كرد نگاه
گفت: چون من رخ رخشند ه كجــا دارد ماه؟

مــــاه زيباست و لي نيست بــــه زيبايي من
او بـــــود بيخبر از حسن و دلارايـــــي من

مه كجــــا اين همــــــه اسرار خدايي دارد؟
چشم چون نرگس و گيسوي طلايــــي دارد

كي رخ مـــــاه چنين روشن و رخشند ه بود
كي لبش چون لب من غرق شكرخند ه بود؟

من شب و روز كنم جلو ه گـــري در انظار
ما ه چندين شب ازاين حسن بور برخوردار

زن مغرور چـــــو از آينه برداشت نـــــگاه
ديد از پنجــــره نــــــاگه رخ نــــوراني ماه

كز پس كــــــوه همي چهـــــره نمايان كرده
افق از پرتــــو خود روشن و رخشان كرده

چـــــون زن از مـــاه فلك آنهمه زيبايي ديد
ار حســـد سخت بــــــر آشفت سراپا لرزيد

گفت اي مــــــاه تـــــرا بايد نــــــــابود كنم
بايــــدت محو از اين صحنه بسي زود كنم

آيم اكنــــون بــــه ســـر قـــله آن كــوه بلند
آرمت اي مــــــه رخشنـــــــد نهاني در بند

دريكـــــي دره تـــــاريك كنـــــــم پـر تابت
تـــــا بميري تـــــو و نابود شـــــود مهتابت

زن آشفته بدين فــــكر شد از خــــانه برون
رفت جون آهوي رگشته بســــــوي هامون

رنج ره برد بسي تـــــا كه بـــــكوهي برشد
قـــــــد برافراشت ســـر سنگي وبالا تر شد

دست خــــود كــــرد بسوي مه تا بنده دراز
نا گهــان پـــــاي بلغــــزيدش و افتاد از ناز

ضربه هـا خورد ز هرسنگ سيه بر سراو
لحظـــــه بسته شـــد از درد دو چشم تر او

مـــــاه آرام بر آن غمزده شـــــد نورافشـان
بوسه زد بر رخش آهستــه و گفتش خندان

اي زن اي ماه زمين اينهمـه مغرور مبـاش
از حقيقت تو چنين بيخبـــــر و دور مباش

كز ببيني رخ من روشنـــي درخشان بـاشد
اين درخشندكي و روشنـــــــي از آن بـاشد

هر كجـــــــا كلبه تاريك و پريشانـي هست
كلبه پيره زن مضطر و بي نانــــي همست

من بــــدانجاي كنم روي و شوم نـورافشان
گــــر چه اين نور فشاني بودم كـاهش جان

نيمــــــه شب شمـــــع ره مــردم آواره منم
روشنـــــي بخش دل كــــــودك بيچاره منم

اي زن اي ماه زمين خيزو توهم نيكو بـاش
((ژاله)) از ديده ميفشان وحقيقت جـو بـاش

از ژاله سلطان